Friday, June 15, 2007

ΑΛΕΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ (1913-1991)



ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΛΟΤΕ

Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε
στο μακρινό τ' ακρογιάλι
που τα μυστικά του πάλι
θα μάς πει το μαϊστράλι

Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
σκέψου γαλήνη που θα 'χει
κει που στέκονται οι βράχοι
και φιλοσοφούν μονάχοι

Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
πάμε αγάπη μου, πάμε
στ' ακρογιάλι π' αγαπάμε
και που πάντοτε θυμάμαι

Θα 'μαστε μόνοι εσύ και γω
στη γνωστή μας ακρογιαλιά
και θα βρεθούμε με βήμα αργό
στα λημέρια μας τα παλιά

Συ και γω, συ και γω
στης ακρογιαλιάς τη γαλήνη
Συ και γω, συ και γω,
συ και γω κι αν βγει κι η σελήνη



ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ

Άρχισαν τα όργανα
σήκω απ' τη θέση σου
χόρεψε ζεϊμπέκικο
λύγισε τη μέση σου
χτύπησε τα πόδια σου
πάνω στον ασίκικο σκοπό
έτσι μου γουστάρεις
έτσι σ' αγαπώ

Άρχισαν τα όργανα
το παλιό ντερβίσικο
να μη μου το χόρευες
θα 'τανε αφύσικο
χόρεψε κορίτσι μου
παλαμάκια εγώ θα σου χτυπώ
έτσι μου γουστάρεις
έτσι σ' αγαπώ

Άρχισαν τα όργανα το
μπουζούκι εργάζεται
νά το το κορίτσι μου
σιέται κι τινάζεται
φτου σου κοπελάρα μου
ε ρε τι μου κάνεις πω πω πω
έτσι μου γουστάρεις
έτσι σ' αγαπώ



ΑΧ, ΒΡΕ ΠΑΛΙΟΜΙΣΟΦΟΡΙΑ

Ένα βράδυ στη Καστέλα
σε μια όμορφη κοπέλα
που 'παιρνε τ' απεριτίφ της
ρίχτηκ' ένας τσίφτης
απ' την Κοκκινιά

Δεν εγνώριζε όμως ότι
τα 'χε μ' ένα Πειραιώτη
Πειραιώτη ντερμπεντέρη
σίδερο στο χέρι
άσσο στη μπουνιά

Αλλά και ο Κοκκινιώτης
ήταν παλικάρι πρώτης
και στο τέλος και οι δύο
στο νοσοκομείο
πήγαν σηκωτοί

Και οι δυο σε αφασία
μα εκείνη σημασία
που τους έφαγε η μαρμάγκα
και με άλλο μάγκα έκανε χαρτί

Αχ βρε παλιομισοφόρια
τι τραβάν για σας τ' αγόρια



ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΕΙΝ’ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ


Στον ουρανό είν' ένα αστέρι
είν' ένα αστέρι μακρινό μες στον ατέλειωτο ουρανό
στον ουρανό είν' ένα αστέρι
που είναι μονάχο του και που το συμπονώ

Στον ουρανό είν' ένα αστέρι
τις νύχτες όταν τριγυρνώ γυρνάει κι αυτό στον ουρανό
στον ουρανό βρήκα ένα ταίρι
βρήκα ένα σύντροφο της νύχτας φωτεινό

Στον ουρανό είν' ένα αστέρι
είν' ένα αστέρι εκεί ψηλά που πάντα μου χαμογελά,
στον ουρανό είν' ένα αστέρι
που του 'χω πει τα όνειρά μου τα δειλά

Το περσινό το καλοκαίρι
μες στης νυχτιάς την ομορφιά μού εκρατούσε συντροφιά
στον ουρανό είν' ένα αστέρι
που μου το έκρυψε μια γκρίζα συννεφιά



ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΘΕΛΕΙ ΘΑΛΑΣΣΑ

Βρε Μανόλη Τραμπαρίφα
βάλε την διπλή ταρίφα
φουλαριστός τράβα ντουγρού
στην λεωφόρο του Συγγρού
απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα
κι εγώ ποτέ χατίρι δεν του χάλασα

Όλη μέρα εργασία
κούραση κι ορθοστασία
κι από τη ζέστη ρε παιδιά
να σού 'ρχεται λιγοθυμιά
απόψε που την έβγαλα τη μπέμπελη
γουστάρω νύχτα δροσερή και ρέμπελη

Στα θαλασσινά μπαράκια
μπύρες και καλαμαράκια
κιθάρες, ντέφια και βιολιά
και ξάπλες στην ακρογιαλιά
απόψε που υπάρχουνε τα τάλληρα
ρε μάγκες, θα οργώσουμε τα Φάλιρα



ΤΟ ΤΡΑΜ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Εσούρωσα κι αργήσαμε,
μα όσο και να φταίω
περπάτα να προλάβουμε
το τραμ το τελευταίο
Ντράγκα-ντρουγκ το καμπανάκι
ντράγκα-ντρουγκ μες στο βραδάκι
ντράγκα-ντρουγκ το καμπανάκι
να μάς πάει κούτσα-κούτσα
στο παλιό μας το τσαρδάκι

Περνούν πολύ μιζέρικα
τα νιάτα μας τα έρμα
αλλ' άνοιξε το βήμα σου
να φτάσουμε στο τέρμα
Ντράγκα-ντρουγκ κι αν βρούμε θέση
θα στρωθείς και θα σ' αρέσει
ντράγκα-ντρουγκ κι αν βρούμε θέση
λίγο απάνω σου να γείρω
γιατί έχω γίνει φέσι

Εμείς με τραμ πηγαίνουμε
και άλλοι με ταξάρες
για μας τα ντόρτια κι οι διπλές
και γι άλλους οι εξάρες (δις)
Ντράγκα-ντρουγκ το καμπανάκι
ντράγκα-ντρουγκ μες στο βραδάκι
ντράγκα-ντρουγκ το καμπανάκι
ντράγκα-ντρουγκ τι κρίμα που 'ναι
νά 'σαι τόσο φτωχαδάκι



ΦΟΥΣΤΑ ΚΛΑΡΩΤΗ

Τσιγγάνα κάτσε δίπλα μου
και τα χαρτιά σου ρίχτα
και τα βοτάνια πούλα μου.
Ένα ζητάω να μου πεις
πού θα σε βρω τη νύχτα
τσιγγάνα γυφτοπούλα μου.

Φούστα κλαρωτή
και γαρύφαλο στ' αφτί.

Τ' άστρα διαβάζεις τ' ουρανού
και τις γραμμές στο χέρι
σαν τις παλιές τις μάγισσες.
Μα να διαβάσεις μια καρδιά
δεν το 'χεις καταφέρει
καρδιά που εσύ τη ράγισες.

Τι το θέλεις τι,
το γαρύφαλο στ' αφτί.

Σου το 'χω πει από καιρό
άσε τα μού 'πες σού 'πα
τα κόλπα σου τα χίλια σου.
Πέτα το ρήγα τον καρώ,
πέτα την ντάμα κούπα
και δώσε μου τα χείλια σου.

Φούστα κλαρωτή
και γαρύφαλο στ' αφτί.

1 comment:

LOCUS SOLUS said...

Ο κυρ Αλέκος μετά τον Μισέλ, τέλεια εικόνα της μετεμφυλιακής Ελλάδας... Η ιστορία των νοοτροπιών, των συνειδήσεων, των ιδεών, etc.etc., έπιασε δουλειά! Ξανά μανά καλημέρα.